Tijd om mijn kledingkast op te ruimen

Kledingstapel

Mensen verwachten vaak dat mijn huis heel netjes is en dat er niks valt op te ruimen. Want ik ben een professional organizer, een opruimcoach, iemand die mensen helpt om orde in de chaos te creëren. Maar niets is minder waar. Mijn huis ziet er niet perfect uit en daar heb ik (meestal) geen last van. En wat is trouwens perfect? Dat is voor iedereen anders.
Het belangrijkste vind ik dat mijn spullen een vaste plek hebben en dat het huis gezellig is. Ik ben zelden iets kwijt en ik vind het zelfs gezellig als ik alleen ben, dus wat dat betreft heb ik het goed voor elkaar. 🙂

Ergernis

Al was er toch iets waar ik me laatst aan ergerde. En nee, het was niet de afwas. Sinds we de nieuwe vaatwasser hebben, gaat het namelijk hartstikke goed. Ik zet alles meteen in de vaatwasser zodat er geen vuile vaat naar me staat te loeren. Ik ben zelfs de rest van m’n keuken aan het herorganiseren. Er blijken namelijk best wat dingen rond te hangen die ik nooit gebruik. Maar goed.. daar wou ik het eigenlijk niet over hebben.

Mijn kledingkast was ineens ineens een doorn in mijn oog. Begrijp me goed.. ik hou van kleren. Dat heb ik altijd gedaan en dat zal nooit veranderen. Mijn schoenencollectie heb ik een aantal jaar geleden noodgedwongen uitgedund toen ik kreeg te horen dat ik bepaalde schoenen beter niet kon dragen. Dat was ff lastig, maar ik kan nou niet zeggen dat ik er maanden lang verdrietig om was. Ik vind het natuurlijk wel vervelend dat ik nette schoenen niet zonder pijn kan dragen, maar zo belangrijk is het nou ook weer niet. Hoe dan ook, het wegdoen van dingen is nooit leuk, maar uiteindelijk overleef je het wel.

Dat probeer ik natuurlijk ook over te brengen op mijn klanten. Ze willen graag een opgeruimde kast, maar afscheid nemen van al die kleding.. liever niet! De reactie van mijn klanten als ik aan kom zetten met mijn bakken is dan ook vaak een beetje terughoudend. Ze zijn nerveus, maar hebben er wel zin in omdat ze graag resultaat willen zien. Ze willen het overzicht terug. Dat begingevoel is niet altijd makkelijk om weg te nemen. Laat staan dat er nog meer emoties bij komen kijken als je echt gaat beginnen met het uitzoeken en sorteren. Ik probeer ze zo goed mogelijk te begeleiden in dit proces en ze te laten focussen op het eindresultaat. Want dat is waar het allemaal om draait.

Laatst besefte ik me ineens dat ik mijn kledingkast nog nooit op mijn speciale werkwijze heb opgeruimd. Ik heb geen idee waarom, maar het is gewoon nooit in me opgekomen. Misschien komt dat wel omdat ik nooit zo’n last had van de kleding in mijn kast. Eens in de zoveel tijd vouwde ik m’n kleren opnieuw op en dan was het wel prima. De deuren zijn toch dicht.
Maar de laatste tijd heb ik aardig wat kledingkasten opgeruimd en ik denk dat ik geïnspireerd ben. Misschien kan ik het zelfs besmet noemen, want ik ergerde me ineens mateloos aan de inhoud van m’n kast. 😯
Niet-opgeruimde kledingkast

Tijd om aan de slag te gaan

Vijf weken later besloot ik om de koe bij de horens te vatten en die zooi te gaan opruimen. Over uitstelgedrag gesproken. :O Ik pakte mijn werkbakken en liep naar de slaapkamer. Ik deed de kast open en plank voor plank pakte ik al m’n broeken, shirts en truien. Alles belandde op m’n bed. De stapel werd steeds groter en ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen. En ik was nog niet eens bij het hanggedeelte.. 🙁

Maar ook daar moest ik  aan geloven. De stapel werd nog groter en dat kledingeiland bezorgde me de kriebels. Ik was in shock over de hoeveelheid kleren die er lag en ik schaamde me zelfs een beetje. Terwijl er niemand anders bij was! Dus zo voelen mijn lieve klanten zich.. ik begrijp al die emoties die zo’n klus bij je kan losmaken ineens een stuk beter.

Het liefst had ik alles weer hoppa teruggedaan in de kast, maar ik moest en zou dit doen. Ik ben toch een organizer??
De werkbakken plaatste ik voor de kledingkast: bewaren, doneren en twijfel. Kleding om te recyclen kon ook in de doneerbak, want bij Sympany zoeken ze toch alles uit.

Nou, daar ging ik. In het boek van Marie Kondo stond het advies om te beginnen met het sorteren van kleding die nu niet bij het seizoen past. Omdat je die nu niet draagt, is het makkelijker om daar een beslissing over te nemen.
Ik pakte de ene zomerbroek na de andere: bewaren, bewaren, bewaren, bewaren, twijfel, bewaren… Zomerjurken: bewaren, bewaren, bewaren, twijfel, bewaren, twijfel, bewaren, bewaren, bewaren…
De bewaarbak begon vol te raken, de twijfelbak had ook al aardig wat inhoud, maar de doneerbak bleef angstvallig leeg. Het zag er belachelijk uit en ik was best teleurgesteld. Dus ik zocht naar de shirts waarvan ik maanden geleden al had bedacht dat die wel weg konden. Eindelijk die doneerbak in!

Sorteerbakken voor kleding

Streng zijn

Dat voelde wel goed, maar ik vond toch dat ik strenger moest zijn voor mezelf. Want hoeveel van deze kleding draag ik nou echt? M’n chillkleren werden mijn volgende categorie. Die heb ik namelijk in overvloed. En dat komt alleen maar omdat ik oude kleding automatisch doorverwijs naar de plank eronder en bestempel tot chilloutfit of slaapkleding. Maar wat heb je nou aan 20 slaapshirts en 15 chillbroeken? Ik mikkerde het ene na het andere weg. Zo ging het wel lekker. De doneerbak raakte vol en ik deed alles in een vuilniszak. Zo bleef het uit mijn zicht en kon ik er niet meer over nadenken.

Maar ik was nog niet klaar, want die twijfelbak liep ook over. Sommige kleding moest ik even passen en de uitkomst was helaas niet zo best. Weg ermee. Als ik een kleinere maat nodig heb, koop ik wel wat nieuws.
Ook had ik een paar truien die ik echt 1x per jaar draag. Maar om nou te zeggen dat ik ze mooi vind.. HA!! Weg ermee! Ik word hier niet blij van! En zo werd ik steeds fanatieker. Het staat pas mooi als m’n buik strakker is? Doei shirt! Ga maar iemand anders blij maken die het wel mooi staat.

Na 2 uur zwoegen had ik 4 vuilniszakken vol kleding om weg te brengen. Ik ben hartstikke trots dat ik mezelf heb weten te motiveren om nog meer weg te doen. Ook al is het mijn werk. Blijkbaar had ik dit toch even nodig.
Er was trouwens wel één kledingstuk dat me veel moeite kostte en dat wil ik toch met jullie delen.

Het gaat om de blouse die ik aanhad op de dag dat mijn nicht is vermoord. Die hing sindsdien onder een jasje aan een hangertje in de kast zodat ik die niet meer hoefde te zien. Ik deed er ook helemaal niks mee: ik wilde het niet dragen en ik kon er ook geen afscheid van nemen. Ik heb er even mee in mijn handen gezeten, maar uiteindelijk heb ik de blouse aangedaan. Toen ik in de spiegel keek, gebeurde er helemaal niks. Ik denk dat ik ergens hoopte dat ik er een speciaal gevoel van zou krijgen, maar dat was niet zo. Dus toen besloot ik dat ik het weg zou doen. Ik kan het niet meer met plezier dragen dus ik geef het weg. En ik hoop dat iemand anders er heel blij van wordt.

Opgeruimde kledingkast